|
||||||||||||||||||
 |
|
Rare jongens, die keukenboeren!
Februari 2007. We zijn al een tijdje bezig met de zoektocht naar keukens. In november zijn Karin en ik eerst maar eens bij een keukenboer wezen kijken. Na wat snuffelen op internet werd het de Keukenmax in Barendrecht. Op de telefonisch afgesproken dag werden we vriendelijk ontvangen met een kopje thee. We vertelden wat we wilden, liepen door de showroom om aan te wijzen wat we wel of niet mooi vonden, en gingen met de verkoper aan het tekenen. Hij noteerde de afmetingen van de keuken en vroeg ons al tekenend van alles: Waar moest de gootsteen? Waar het gas? En wat voor afzuigkap? Hoeveel kasten wilden we met deurtjes en hoeveel met laden? Na een uurtje tekenen hadden we alles wel op een rijtje. De verkoper zou het verder gaan uitwerken en zou de tekening mailen. Ik vroeg hem er bij te zetten hoe duur alles zou worden. Nee, dat kon niet zo, werd ons verteld. Dan moest hij nog veel meer weten. Hoeveel hadden wij gedacht uit te willen geven voor een keuken vroeg hij ons? 20 voor de mijne en 10 voor die van Karin hadden wij maximaal begroot in het totaalplaatje van de kosten voor het huis. En eigenlijk het liefst een stuk minder, want dan houden we weer voor andere dingen meer over. Nou, dat moest wel lukken riep de verkoper. Hij ging eerst maar eens een tekening maken en dan gingen we daarvandaan wel weer verder. Twee weken later belde ik maar eens, want ik had nog niets ontvangen via de mail. Ja, hij had het wat druk gehad, maar hij zou er nu snel mee aan de slag gaan. Uiteindelijk kreeg ik dan de tekening. Maar goed, zonder prijzen had ik hier eigenlijk niets aan. Om een vergelijk te hebben, en ook om een beetje een idee te krijgen wat Jan mooi vond, ging ik ondertussen met Jan samen nog eens naar een andere keukenboer: Wooning keukens in Rotterdam. Daar ging het zo'n beetje het zelfde. Mooie keukens om te zien, er werd niet over prijzen gesproken, maar alles wat we aangaven werd er in getekend. Tja, die 20, dat werd toch een beetje moeilijk, werd ons verteld, dat zou wel eens meer kunnen worden; want we wilden toch wel veel luxe! En het werd wel een grote keuken! Hij zou de tekeningen mailen, en dan moesten we het de volgende keer maar verder over de prijzen hebben. Vervelend vonden we het wel, dat we nog een keer terug moesten komen voor hij prijzen kon geven. Per slot hadden we het druk genoeg eigenlijk. Maar goed, dat moest dan maar. Ook hier moest ik nog eens bellen voor ik de tekeningen kreeg. Eigenlijk vond ik beide ervaringen niet echt geweldig, ik voelde me op de een of andere manier een beetje afgescheept. Ik wilde gewoon exact weten hoe duur de keuken zou worden, en dat kreeg ik niet te horen. Ik kreeg de indruk dat ze het liefste wilden dat je tijdens je eerste bezoek al een handtekening zet om een keuken te kopen. Want al die moeite doen van tekeningen uitwerken enzovoorts, voor iemand die niet snel een beslissing neemt, en duidelijk eerst prijzen wil vooraleer te gaan beslissen vinden ze maar lastig, en dat doen ze dus liever niet. Maar op basis van wat neem je dan een beslissing? Op basis van de mooie opstellingen in de showroom? Schreeuwende acties met prijzen, die heel anders uit gaan pakken omdat je andere dingen in je keuken wil? Ik dacht het niet! Ik ging in op een telefoontje van Bruynzeel. Ik had daar via internet informatie van aangevraagd en na een tijdje werd ik telefonisch benaderd of er nog interesse was. Ik vroeg de telefoniste of Bruynzeel wel snel duidelijkheid gaf over de prijs van een keuken? Ja hoor, zei ze, de verkoper kan u dat heel snel vertellen. Nou vooruit dan maar, maar ik ging nu maar even in mijn eentje er naar toe, het hoefde Jan en Karin niet nog meer tijd te kosten. Een hele aardige man, die best begreep dat ik gewoon wou weten waar ik aan toe was. Hij zou gaan tekenen en het me mailen. Met de prijs er bij? Vroeg ik hem. Ja hoor, die zal ik er bij zetten. Nou, al wat ik later kreeg was nog geen prijzen. Weer een mooie tekening, net als die van Keukenmaxx en Wooning, maar met alleen een indicatie van een prijs. Wilde ik werkelijke prijzen weten, dan moest ik eerst nog een keer langskomen om verder materialen uit te zoeken. Ja, dit schiet niet op natuurlijk.
Geïrriteerd lieten we de hele zaak maar even liggen, want we hadden het inmiddels druk met andere dingen. Van Roel hoorden we dat hij die keukenwereld ook maar een rare wereld vond. Hij was ook al een tijdje aan het shoppen, maar liep tegen de zelfde problemen aan als wij. Ze schermen met totaalprijzen en speciale aanbiedingen. In verkoopgesprekken bezweren ze je allemaal dat zij niet duur zijn in vergelijking met anderen, maar dat je natuurlijk geen appels met peren moet gaan vergelijken. Want de kwaliteit is dan niet in vergelijking, of de apparatuur is heel anders, of het frontje is net een duurder merk, enzovoorts. Ja, maar als wij geen inzicht krijgen in de prijs per item van een keuken, dan kun je ook alleen maar appels met peren vergelijken. Stomme keukenboeren! Na een tijdje vroeg Allure ons om toch eens te bedenken wat we nou met die keuken gingen doen. Want binnenkort zouden ze de technische tekeningen nodig hebben. Van een keukenboer dus. Ik vroeg maar eens aan Roel hoe hij dat nou gedaan had. "Och," zegt Roel, "ik heb met Anne gekeken hoe we onze keukenindeling wilden hebben, en toen gewoon bij Allure aangegeven waar de plaatsen voor gasleidingen en afzuigkap en wateraansluitingen en waterafvoeren moeten komen. Nu moet ik natuurlijk wel een keuken zien te vinden die zo ingericht is. Maar dat gaat vast wel lukken." Ok, dat zou dus ook nog kunnen. Dan hebben we niet direct een keukenboer nodig voor de tekeningen. Dat stelde wel even gerust. Maar we gingen er evengoed nu toch maar weer mee verder. Bovendien dachten we er inmiddels over de plaats van de keuken en de woonkamer in het huis om te draaien. Dus moest ik weer naar een keukenboer om te kijken of een keuken op de nieuwe plaats wel een goed idee was. Op 21 maart hadden we weer een afspraak bij Allure en als de keuken op een andere plaats zou komen, dan moest ik toch ook weer een tekening hebben van de indeling. Ik belde de man van Bruynzeel, want van alle drie vond ik die toch nog het prettigste en eerlijkste overkomen. Ik kon nog snel terecht, en we gingen weer aan het tekenen. Ik vond de mogelijkheden van deze hoek van het huis voor een keuken prima! Aarzelend vroeg ik me wel af of deze keuken niet te duur zou gaan worden, want hij was wel groter! We moesten natuurlijk wel binnen onze totaalbegroting blijven. Nou ja, dat zien we nog wel, we hebben nog steeds geen prijzen gezien, dus dat blijft toch maar gissen. Allure vertelde ons dat we maar eens bij Arma keukens in Nunspeet moesten gaan kijken, daar werkten zij veel mee samen, en hoorden eigenlijk alleen maar positieve reacties van mensen die ze doorstuurden. Goed, nog een afspraak dan maar, op 24 maart moesten Jan en ik toch naar Apeldoorn, dus konden we dat direct combineren, want Nunspeet ligt niet naast de deur. De procedure was ons inmiddels bekend, kopje thee, vertellen wat je wilt, door de showroom lopen en aanwijzen. En dan tekenen. Het ging gewoon hetzelfde. Maar wel met 1 verschil. Hier werd mij direct verteld, als ik aanwees dat ik tussenspijltjes wilde hebben omdat ik dat wel mooi vond, dat ik er rekening mee moest houden, dat dat dure onderdelen van een keuken waren. En zo vielen me wel meer dingen op. Arend Jan, de verkoper die ons te woord stond, dacht goed met ons mee, niet alleen in het zo mooi mogelijk maken van de keuken, maar ook in het niet al te duur maken van de keuken. Dat was een prettige verandering. Hij vertelde ons dat zij met netto prijzen werken, en ook inzicht geven in de prijs van verschillende onderdelen. Dat lijkt me wel fijn. We hadden die eerste keer niet al te veel tijd want we hadden nog meer afspraken die dag, dus we spraken af dat we volgende week zaterdag terug zouden komen. En dan direct Karin en Floris mee zouden nemen, om over hun keuken te praten. Van Bruynzeel had ik keurig op tijd de tekeningen ontvangen om mee te nemen naar Allure, en zaterdag ging ik direct maar even met Jan kijken om de puntjes op de i te zetten, zodat we een echte prijsopgave konden krijgen. Die kreeg ik de donderdag daarna. Dat was wel even schrikken! Dik 29.000 euro. Oeps! 10 meer dan we eigenlijk konden hebben! Maar het is wel een beetje een lastige prijsopgave. Eerst somt hij alle kastjes op (zonder prijzen), dan een totaalprijs voor de kastjes, dan prijzen voor de apparatuur, het werkblad, nog een stelpost voor de kraan, tenslotte de montage en het aansluiten. Dan telt hij al die posten op: Totaal 43.269 euro, maar dat is blijkbaar een bruto-prijs, want daaronder staat: netto 29.254 euro. Heel verwarrend, en ook best wel lastig om te vergelijken met anderen. Want ik weet nu niet wat de kastjes alleen zijn, of ik moet zelf gaan terugrekenen met het verschil tussen bruto en netto. Heel hinderlijk. Van Roel had ik wat folders gekregen van de Karwei, en dat reken ik even uit. Hoe duur zou ik bij hun komen voor kastjes? Alles is na te kijken in de prijslijst die bij de folder zit. Dat is gemakkelijk. Maar er zijn wel wat bijzondere maten van kastjes die ze niet hebben. Tja, wat wil je, het is de Karwei! Maar wel een stuk goedkoper. Hier kom ik op zo'n 7.500 voor de kasten. Maar als ik eerlijk ben is dat wel appels met peren vergelijken, want de kwaliteit is natuurlijk een heel stuk minder dan van een Bruynzeel! Maar je kunt je geld maar een keer uitgeven natuurlijk. En waar gaan we dan voor kiezen? Een dure keuken of toch een goedkopere keuken en die hottub die we heel graag willen? Een stukje leefplezier is ook belangrijk! Zaterdag dus naar Arma met zijn viertjes. We worden weer prima ontvangen. Eigenlijk wilde Arend Jan (de verkoper) voor Karin en Floris een tweede verkoper er bij halen, maar wij hadden in de auto al met zijn viertjes besloten, dat we bij elkaar willen blijven, dan kunnen we lekker met elkaar meedenken. En bovendien gaan Jan en ik de keuken betalen voor Floris en Karin, dus mogen we daar ook wel inspraak in hebben! Arend Jan voelt goed aan wat we willen. En het helpt ook wel dat we hier nu direct een uitgeprinte lijst op tafel krijgen met alle prijzen van ieder onderdeel apart vermeld. Dat had hij van de week uitgezocht. Kijk, dat is mooi transparant. Zo kun je snel zien hoe het goedkoper kan door er iets uit te halen en te vervangen door wat anders. Kastjes totaal 12.557. Ergens tussen Bruynzeel en Karwei in. Dan nog de apparatuur en de werkbladen, en dan komen we toch wel op een 22.000. We gaan eens proberen dat naar beneden te krijgen: de zijkanten van de kast bijvoorbeeld, mag dat niet kunststof zijn in plaats van hout? Dat scheelt zo 800 euro! Alleen die ene zijkant in het zicht van de kamer, dat toch maar hout? "Kom, mam", herinnert Karin me, "je zet er toch een plant voor!" En een granieten aanrechtblad bijvoorbeeld is best wel duur. Als we daar nu toch maar kunststof van maken? Anders breek ik er toch maar kopjes op. Arend Jan stelt voor om eerst eens te kijken of er eigenlijk wel iets is wat we mooi vinden in kunststof. Dus even wandelen door de showroom. Ik had een deurtje meegenomen van onze kamerkasten (Chinese look in rood-bruin). Tja, dat vloekt dus echt met dat mooie rood dat we vorige keer hadden bedacht! We lopen nog maar eens door de showroom en komen uit op kersen. Dat is warm en mooi. Dan naar de aanrechtbladen. Twee grote stellingen met allerlei soorten. Karin pikt er snel eentje uit met een tegelprintje in creme/bruin/rode kleuren. Nou, die past er perfect bij. En vinden Jan en ik allebei mooi. Daar kunnen we wel mee leven. Ik vind het wel erg jammer dat er bij een kunststof blad alleen maar roestvrij stalen bakken kunnen. Als er iets is wat ik lelijk vind! Zeker met de mooie bronzen knoppen die we net uitgezocht hebben. Bij een granieten werkblad had ook de spoelbak in graniet gekund. Is er dan echt niets anders? Arend Jan komt met een oplossing: een keramische bak, hij gaat even naar achteren en komt terug met een boek. Ja! Dat is wel mooi!
Okee, daar zijn we uit. We schuiven nu eerst onze spullen aan de kant, en gaan eens naar Karin's keuken kijken. Ze heeft het goed in haar hoofd wat voor indeling ze wil, en de tekening is al snel gemaakt. Alleen het muurtje is wat lastig, ze wil een muurtje tussen het keukengedeelte en het eetgedeelte van de keuken in, zodat ze daar al haar apparatuur achter kan neerzetten en het toch niet rommelig is vanuit de kamer. Ze droomt van een keuken, waar ze niet altijd alles in en uit de kasten moet zetten zoals nu in haar kleine keukentje.... Maar dat is wel even puzzelen, want omdat de kastjes nu eenmaal bepaalde afmetingen hebben, komt het muurtje een stukje voor het raam. En dat is niet mooi, want dat raam is maar 80 cm hoog, en het muurtje zeker 1.20. Al brainstormend met zijn 5-en komen we uit op een muurtje met een hoekje. Met zijn allen zitten we te gummen en te schrappen op de tekening en te bedenken hoe het zou kunnen. Ja, dat gaat lukken! Dan de frontjes en de kleur en het blad. Karin en Floris hadden al met een schuin oog naar een keuken zitten kijken die vlakbij ons in de showroom staat. Die vinden ze wel mooi. Maar omdat onze keuken toch wat duurder dreigt uit te vallen, heeft Karin zoiets van: okee, ik probeer het wel wat goedkoper te houden. "Want voor jou is het de eerste keer dat je helemaal zelf een keuken kunt uitzoeken, " zegt ze tegen me. "En dan moet die echt wel mooi zijn, ik kan later in mijn leven vast nog wel eens een duurdere keuken kopen." (Dat zei ik, ze is best lief.....). Ze roept tegen Arend Jan, vertel maar eens welk frontje in die kleur en niet helemaal glad het goedkoopste is? En ja, dat mag dan kunststof zijn, hout hoeft niet perse. Ik maak het toch wat ruimer, want ik wil wel dat Karin ook een keuken heeft die ze mooi vindt! "Wijs er maar een paar aan, die lijken op die keuken die ze al hadden aangewezen dat ze mooi vonden, en in het goedkopere vlak liggen, dan kan ze toch kiezen." En de grap is dat Karin en Floris dan toch op de goedkoopste uitkomen. Naar de werkbladen. Nu pak ik er een uit het rek die er perfect bij past. Maar het is groen! En Karin wil geen groen, ook al vindt ze hem wel erg leuk. We leggen er nog eens een paar staaltjes naast, een bruine, een grijze, een met spikkeltjes, nee het is het niet. De groene is gewoon het leukste, en Floris vind de groene prima, maar Karin heeft gevoelsmatig iets tegen groen. Dan vindt Floris nog een hele leuke met een spikkeltje. Yep, dat is hem! Dan gaan we verder met de apparatuur voor Karin. Eigenlijk wil ze wel graag een fornuis met een gasplaat van 100 cm breed, en dan met 2 ovens eronder. Dan moet er wel een eilandschouw boven, geeft Arend Jan aan. Als je het op 90 cm breed houdt, dan kan het wel met een onder-uitschuif-afzuigkap. En dat is ten eerste wat ze eigenlijk wil, en ten tweede goedkoper dan een eilandschouw. En bovendien is ook het fornuis dan goedkoper. Dus hobbelen we weer naar de fornuizen om te kijken. 90 cm, heb je dan genoeg plek voor grote pannen? Tja, het moet net kunnen. Maar die heeft maar 1 (hele brede) oven. "Nou," zegt Karin, "ik wou toch al eens hele grote plaatpizza's maken." "Dat is gemakkelijk", grapt Arend Jan, "dan krijgen Dirkje en Jan vast wel een restje". "Met een mandje vanaf het balkon zo naar beneden laten zakken", bedenkt Floris. We lachen best wat af vanmiddag. Maar praktisch is het wel te doen, maar 1 oven, want ik heb beneden toch ook een oven? Als ze meer dan 1 ding wil maken met verschillende temperaturen dan loopt ze toch gezellig even naar beneden? Zo gaan we nog even verder met uitzoeken en tekenen. Het komt allemaal mooi bij elkaar. Nu maar hopen dat de prijs binnen onze begroting blijft. Dat horen we van de week, als Arend Jan het allemaal heeft uitgerekend.
Weer in de auto, moest Floris toegeven: hij had verwacht een vervelende middag in een keukenzaak door te moeten brengen, maar eigenlijk vond hij het best gezellig. Dus tot zover onze keuken-avonturen. We zijn er nog lang niet, we moeten nog apparatuur uitzoeken, welk merk koelkast, welk merk vaatwasser. Maar dat ga ik rustig op mijn gemak thuis doen, ik heb een hele stapel folders. En ik wil daar ook nog eens even voor op internet kijken, want daar worden apparatuur soms heel goedkoop aangeboden. Dan moet je het wel zelf installeren, dat is een risico, maar als dat echt zoveel scheelt! Je kan je geld maar een keer uitgeven! En dan moeten we uiteindelijk beslissen bij wie we de keuken gaan kopen. Bij Arma, waar het allemaal zo goed aanvoelt omdat het zo heerlijk transparant is, en waar alleen maar goede referenties worden gegeven over de montage en de afhandeling? Bij Bruynzeel, die niet met spaanplaten zijkantjes met folie werkt, maar met gespoten MDF, maar wel weer een stuk duurder is? Of toch nog bij zo'n stunter als dat echt veel scheelt? We zijn er nog niet uit....... Maart 2007 Langzaam begin ik te begrijpen hoe het werkt We moeten ons nog maar eens even beraden over de keukens. Want langzamerhand wordt het duidelijk dat we goed op ons geld moeten gaan letten als we het hele gebeuren willen kunnen verwezenlijken. Het zijn niet alleen de bouwkosten voor een huis en de prijs voor de grond, er komen nog zoveel meer kosten bij waar we nooit bij stil gestaan hadden: kosten voor bouwstroom en bouwwater, kosten voor het kadaster, kosten voor weet ik niet wat. Dus de prijzen van de keukens moeten we echt wat krapper begroten dan we eerst gedacht hadden. Net als veel andere dingen. Maar goed, dat is dan ook wel weer een uitdaging, roep ik dan vrolijk. Alleen jammer dat de keukenwereld zelf niet echt mee-werkt. Van Arma krijgen we na een week van tekenen en rekenen door Arend Jan de prijs geoffreerd. Voor de keuken beneden dik 25.000 euro. Oeps! Die van Karin valt nog wel mee: 8.500 euro. Dat is samen 33.000 euro. Tja, dat gaat dus niet lukken. Erg jammer, want het zijn mooie keukens. Ik bel maar eens, als we dan een goedkopere uitzoeken? Ook een MDF frontje met folie in plaats van die mooie houten deurtjes? Hij rekent nog eens en komt dan nog steeds op 22.000. Dat scheelt niet eens zo veel, en eigenlijk vind ik die goedkopere keuken niet eens echt mooi. Arend Jan roept verdedigend: Het is gewoon een heel grote keuken, met heel veel kastjes. Ja, dat snap ik. Maar het is ook heel veel geld. Toch maar weer ergens anders kijken dan. Van Roel hoorden we inmiddels dat hij geslaagd was bij Superkeukens in Dordrecht. Voor een "mooie prijs". We gaan er ook maar eens kijken. Zou het lukken, 2 keukens voor 20.000? We gaan aan de slag. Geen al te dure dingen uitzoeken, maar toch ook weer niet al te veel concessies doen. Het lukt hem wel om rond die prijs uit te komen, maar als ik heel eerlijk ben, is het toch ook niet helemaal de keuken geworden die ik mijn dromen voor mij zag. En zo zoeken we nog maar een tijdje verder. Ik ga nog eens bij een aantal keukenwinkels langs. Het heeft wel een voordeel, ik begin langzamerhand wat meer inzicht te krijgen in hoe de keukenwereld in elkaar zit. En daarbij kom ik er ook achter dat ik daar gewoon niet aan mee wil werken. Ik hou niet van die agressieve verkoopmethodes: "als u nu beslist, dan kunnen we u een grote korting geven omdat we nu een aktie hebben!" Ja, dat zal best, maar ik zit nu eenmaal zo niet in elkaar. Langzamerhand kom ik tot het inzicht dat er verschillende soorten keukenwinkels zijn. Degene die schreeuwende reclames hebben met dikke acties om mensen de winkel in te lokken. En als je er dan eenmaal bent moet je maar zo snel mogelijk beslissen, en hoe het dan precies wordt, daar "komen we wel uit...". Nou, daar heb ik dan niet zo veel vertrouwen in. Er wordt me ronduit toegegeven door een verkoper, dat hij me gewoon "uit de markt wil halen", en daarom ver onder de eigenlijke prijs gaat verkopen. "En dan verdienen we dat op een andere klant wel weer terug," vertrouwt hij me toe. Tja, dat vind ik dus een heel rare manier van werken. Als je dus niet zo goed kunt onderhandelen betaal je gewoon meer dan een ander. Krom, heel krom. In zo'n winkel vertel ik op dat moment dan ook maar heel fijntjes tegen die verkoper dat me dat niet aanstaat. En dan is hij mij dus kwijt als klant. Bij de andere soort winkels die wel transparant werken met open eerlijke offertes, en niet met van die schreeuwende reclames en agressieve verkoopmethoden werken, voel ik me meer thuis. Maar het nadeel daarvan is wel dat die behoorlijk wat duurder uitkomen. En dat kunnen we ons ook weer niet permitteren. Een dilemma dus. Mei 2007 Een goed alternatief Na bij verschillende winkels te zijn geweest kom ik uiteindelijk bij een winkel die een tussenweg probeert te vinden in de keukenwereld. De Keukenstunter in Zwijndrecht, pas geopend, ik las er over in een artikeltje in de krant. Ze bieden keukens aan tegen concurrerende prijzen, maar hebben wel een eerlijke, open verkoopmethode. Ik word ontvangen door Kelly, en leg hem mijn dilemma uit. Hij snapt me helemaal. Hij legt uit dat zij ook niet houden van agressieve verkoopmethodes. Het moet volgens hen ook anders kunnen. En dat proberen ze hier te doen. Wel tegen concurrende prijzen, omdat ze bezuinigen op zaken zoals dure showrooms, en veel personeel. Goede kwaliteit leveren en een goede service bieden. En hij werkt gewoon met een duidelijke offerte waar alle prijzen per onderdeel op staan, zodat je precies weet waar je aan toe bent. Okee, dat lijkt me wel. Dus gaan we maar eens samen kijken wat ik zou willen. We zoeken een frontje uit wat ik mooi vind en wat ook qua prijs niet al te hoog is. Okee, het is geen houten frontje, maar dat hoeft voor mij ook niet perse. Als ik het maar mooi vind. We buigen ons over het tekenpapier, kijken naar de tekening die ik nog van Arma heb, veranderen er een paar dingen aan. We kijken ook nog naar een keuken voor Karin. Ik moet even inschatten wat ze mooi vindt uit deze collectie, en de indeling houden we weer gewoon die van Arma aan. Want eerlijk is eerlijk, Arend Jan heeft goed met ons meegedacht over een praktische en toch leuke opstelling, alleen jammer dat het boven ons budget ligt. Met een goed gevoel sta ik weer buiten, nu maar hopen dat ook de prijs wat meevalt. Een weekje later krijg ik de offertes in de brievenbus. 28.000 voor twee keukens. Wel wat meer dan ik gehoopt had, maar in ieder geval al een stuk minder dan de dure keukens van Arma. Ik bel Arend Jan nog eens op, om hem te vertellen dat het bij hun niet gaat lukken, omdat het gewoon te duur is, en ik ergens anders wel kan slagen voor minder. Hij betoogt dat ik natuurlijk niet moet vergeten dat zij een heel goede kwaliteit keukens leveren, en dat zij hele goede service geven, enzovoorts. Ja, dat snap ik allemaal wel, maar ik moet gewoon rekening houden met een begroting, want begrotingen moet je strak in de gaten houden, als je overal een beetje overheen gaat, wordt het een heleboel te veel! En bovendien, over die kwaliteit heb ik toch ook nog een klein puntje wat me niet helemaal lekker zit. De deurtjes van de keuken die we bij Arma hadden uitgezocht zijn van hout, maar bij latere navraag blijkt het middenpaneel van het frontje van fineer te zijn (anders gaat het werken en krijg je scheuren, wordt me uitgelegd). Het rare is alleen dat de zijpanelen van de kasten wel van kunststof zijn. En dat is jammer, want dan zie je toch een klein kleurverschil. Arend Jan nodigt ons uit om het bij een klant thuis te komen bekijken, die heeft het ook zo, en echt, je ziet het haast niet hoor. Als we toch een keer in de buurt zijn gaan we even kijken. Nou, ik zie het wel! En ik vind het echt niet mooi. Voorlopig denk ik dat het de Keukenstunter gaat worden. Ook al heeft Jan nog wel zijn twijfels over de kleur en het frontje, hij had liever een toogmodel gewild. En eigenlijk het liefst een rode keuken. Ook al heb ik dan weer mijn twijfels of dat wel mooi staat bij onze meubels. We moeten eerst maar eens samen eens kunnen worden over iets wat we allebei mooi vinden. Dus dat wordt nog even doorzoeken.
Edit per juli 2018: Kelly is sinds enige tijd te vinden in zijn woonstudio. Juni 2007. laten we ons paaien door een mooie lamp? Omdat de Welstand wilde dat het huis anders werd, is ook de indeling van de keuken veranderd. Dus moeten we weer opnieuw naar de tekentafel. Omdat de totale breedte van keuken en ruimte voor de eetkamertafel nu kleiner wordt, is de oorspronkelijk getekende keukenopstelling met een U-vorm en een kookeiland in het midden niet meer zo praktisch. Dan blijft er weinig ruimte over voor de eetkamertafel. Bovendien wil Jan toch nog eens even verder zoeken naar een keuken die we allebei mooi vinden. We gaan maar weer op pad. Lopen een hoop keukenzaken binnen om te zoeken naar die ene keuken. Langzamerhand wordt het beeld dat wij van onze ideaal-keuken hebben duidelijker en duidelijker. We willen gewoon een gezellige keuken, en die gezelligheid zit hem niet eens in houten deurtjes, dat mag best MDF zijn. Mits het maar wel gelakt is, want dan kun je veel beter een mooie kleur uitzoeken. En hij moet veel open vakjes en kleine laatjes hebben, en toch van die pilasters ook al zijn dat nou net de duurdere dingen. Met dit soort dingen dus....
en ongeveer in dit soort kleurstelling:
Als we een andere opstelling hebben, wordt de hoeveelheid kastjes wel weer minder, en ook de hoeveelheid keukenblad, dus wellicht kan dat dan toch wel. En we leren ook dat het helemaal niet zo belangrijk is wat een keukenwinkel in de showroom heeft staan, maar dat je gewoon moet vragen of wat je wilt ook mogelijk is. Want vaak is er meer mogelijk aan tierelantijnen bij een bepaald model dan uit de showroomopstelling blijkt. Omdat een bepaald model op meerdere manieren aangekleed kan worden: strak, modern, landelijk. Allemaal hetzelfde frontje met een andere indeling. Bij het zoeken en kijken loop ik weer met kromme tenen vanwege de manier waarop we door een aantal verkopers benaderd worden. Dan willen ze gelijk voor je gaan tekenen, zetten hup hup hup een schets neer, met dingen waarvan ik als ik later thuis ben, al bedenk dat ik het niet handig of mooi vindt. En als ze dan later de tekening helemaal uitgewerkt hebben, moet ik weer langskomen, want een prijs krijg ik niet over de post of de telefoon, nee, dan moeten we langs komen. "Prijsafspraken maak je aan tafel, en beslissen doe je in de winkel, want als we de offerte opsturen naar huis, dan gaat u op heel verkeerde gronden een beslissing nemen." Ja, dag! Met dat soort winkels weiger ik gewoon zaken te doen. Wat ook heel grappig is, is dat een aantal zaken zelfs weigeren de gemaakte tekening mee te geven. "Want dan ligt die tekening straks bij een ander op tafel, en daar heb ik uren aan gewerkt!" Net alsof ik het me niet zou kunnen herinneren hoe de indeling is. Bovendien heb ik dan ook zo-iets van: dat is toch je werk? Als je bij een IT-bedrijf werkt en een offerte moet maken, dan kost dat ook tijd! Bovendien, als je zelf overtuigd ben van je product en je prijzen, dan kan je ook rustig de tekening meegeven, want dan komt de klant toch bij jou kopen! Maar goed, uiteindelijk houden we drie zaken over. Waar wat wij willen mogelijk is. BIj de Keukenstunter. Waar we nu een mooi toogmodelletje hebben uitgezocht, wat in verschillende gelakte kleuren leverbaar is. Ik zoek er drie staaltjes van uit die ik mooi vind. We werken de tekening ruw uit. En omdat het inderdaad wat minder kastjes zijn zal het wel mogelijk zijn om er wat leuke dingen in te verwerken. We kijken ook nog naar Karin's keuken. Omdat het nu, vanwege de balkondeuren, een hoekopstelling gaat worden in de zuidoost muur, had ze gedacht vanwege de ramen haar fornuis niet meer tegen de muur kwijt te kunnen en ook een kookeiland te moeten nemen. Maar volgens Kelly kan het best. Hij belooft het uit te werken. En zodra hij wat heeft het even langs te brengen. Thuis laat ik de kleurtjes aan Jan zien. De mooiste kleur is cotta, een zacht soort terra, waar ik helemaal weg van ben, en die later thuis ook heel goed blijkt te passen bij onze andere meubels. Jan vindt hem ook mooi, ook al zou hij liever wat meer naar een perzik-kleur gaan. DIe perzikkleur vinden we wel bij Korevaar in Sliedrecht. Ook een toogmodel. Maar de prijs is toch nog pittig. Die komt op 23.000. Dan moet er ook nog een keuken voor Karin, en dan wordt het nog duur. Maar het is wel helemaal wat we willen, met open stukjes, wijnrekjes, kopjesrekjes en pannelappenhaken onder de kastjes. Echt prachtig. En de kleur combineert heel mooi met het werkblad wat we al eerder hadden uitgezocht, met een soort tegelpatroontje in warme terra kleuren. De derde is Grando in Hilversum. Wat verder weg, maar we waren er terecht gekomen, omdat we een keuken die we bij Grando in Rotterdam hadden gezien, erg mooi vonden, maar niet konden leven met de manier van zakendoen daar. We bellen eerst, vragen heel specifiek hoe zij werken, met open offertes? Ja hoor. Nou, dan hebben we de rit er wel voor over. Eerst zijn we er langs geweest, en hebben verteld wat we wilden. Want ondertussen hebben we wel in de gaten dat je niet eens moet kijken naar wat er in een showroom staat. Wat werkelijk mogelijk is hebben ze in de boeken staan. Waarbij bij het ene model weer bepaalde pilasters of open kastjes mogelijk zijn, en bij een ander model niet. Dus dat zoek je uit met de boeken erbij. Dat doen we daar ook. Een toogmodelletje en ronde pilasters. Net als bij de Keukenstunter en Korevaar. Alleen de kleur ben ik niet helemaal tevreden over. Het is of classic-vanille of antik-gelb. Het echte warme perzik of terra hebben ze daar niet. Een week later belt ze op, ze heeft gerekend en komt op 20.000. Dat is niet slecht. Opsturen doet ze niet, vertelt ze, dan moeten we toch even langskomen. He, dat is nou wel flauw. Maar goed, dat moet dan maar. Daar laat ze ons de tekeningen zien. Ja, dat ziet er wel leuk uit. Maar er zitten geen kopjesrekjes met haakjes onder de kasten? Goh, dat had ze nou niet helemaal begrepen. Maar dat werd ook wel duurder dan hoor. "Ja, dame," denk ik dan, "je had het heus wel begrepen, maar had het er uitgelaten omdat je anders de 20.000 niet zou halen." Toch niet helemaal eerlijk ....... Maar goed, ze zal het nog verder uitwerken met die dingen er wel in. En nog een paar pilasters, want ook daar was ze wat zuinig mee geweest. Ik ben benieuwd hoeveel het dan gaat worden. De vorige keer dat we daar geweest waren hadden we een prachtige lamp in de winkel zien hangen, en ook al is het een keukenzaak, je weet maar nooit, dus had ik gevraagd of die lamp ook te koop was? We hebben zo al eens eerder een lamp gekocht .... Onze bamboe-schemerlamp komt ook niet uit een lampenwinkel, maar uit een meubelzaak waar hij zonder prijskaartje hing als onderdeel van een etalage. En die mochten we toch ook kopen, na het gevraagd te hebben. Ze zou het navragen. Nu informeerde ik er nog eens naar. "De lamp krijgen we als kado, als we bij hun de keuken kopen." Ze gaan toch eind van het jaar de opstellingen veranderen en dan mag de lamp wel weg. Ja, ja, erg verleidelijk, want ik vind het een hele mooie lamp, zo eentje die je niet gewoon in een winkel kan kopen. Maar ik vind het ook wel een beetje chantage. Eerst nu maar eens afwachten wat de uiteindelijke prijs gaat worden. Want ook Karin's keuken moet er nog bij. We kijken nog wel even naar de frontjes en kleuren die ze hebben van wat ik weet dat Karin mooi vind. Ik weet dat ze het liefste toch het verticale streepje wil wat ze bij Arma zo mooi vond. En die hebben we eigenlijk nog niet ergens anders weergevonden. Nu is Karin niet zo vreselijk moeilijk, en zal ze wel genoegen nemen met een kadermodelletje (wat haar 2e keuze is), als dat echt veel gaat schelen. We kunnen er natuurlijk ook altijd nog voor kiezen om haar keuken bij Arma te kopen en de onze ergens anders. Maar handig is dat niet, want aan 2 keukens verdient een keukenwinkel meer dan aan 1, en dan kunnen ze iets meer doen met de prijs natuurlijk. Maar hier hebben ze waarachtig ook een verticaal streepje. Ze neemt de maten van de tekening over en zal het gaan uitwerken. En dan ook die van ons nog aanpassen en ze zal bellen als ze het klaar heeft. Maar ze moet niet denken dat ik nog een keer helemaal naar Hilversum ga rijden om te horen wat de uiteindelijke prijs is geworden, dat mag ze echt op gaan sturen! Vandaag zijn we nog bij Kelly en Anja van de Keukenstunter geweest. Hij heeft er een leuke opstelling van gemaakt, met een iets versprongen gedeelte met daarin twee laden en een wijnrek. Het ziet er leuk uit. En praktisch, lekker veel laden. En de prijs die hij nu heeft uitgerekend is helemaal niet slecht: 25.000 voor twee keukens. We drinken gezellig thee en babbelen behalve over de keuken ook over de keukenwereld op zich. Er gebeuren daar heel gekke dingen. Ik bedoel, je voelt je toch ronduit "belazerd" als je bij een keukenboer aan tafel zit, en een prijs hoort waarvan je aangeeft dat je het te veel vindt, en als je dan weg wilt gaan, ze ineens een paar duizend euro eraf doen? Dat heeft Roel meegemaakt bij een winkel. Kelly is het met ons eens, dat dat geen prettig zaken doen is. En dat de zaken die zo werken bovendien de hele keukenbranche ermee kapot maken. En niet alleen de keukenbranche, het is gewoon ook niet goed voor de economie. Want het geld moet toch weer ergens anders vandaan komen. En dat gaat dan bijvoorbeeld in slechte arbeidsvoorwaarden voor de medewerkers. Hij vertelt dat zij daar gewoon niet aan mee willen doen, en daarom proberen heel anders te werken. Nou, ik vind het geweldig dat ze het proberen. Eigenlijk zou je alle mensen over moeten kunnen halen, om nooit meer zaken te doen met die aggressief verkopende zaken, dan zouden ze vanzelf ophouden te bestaan. Maar helaas, zo werkt het niet. We praten ook nog over heel andere dingen. Over het huis, en waarom we het Keep Hope noemen. Ik leg uit waar de naam vandaan komt, en dat we er ook alle vier onze gedachten en gevoelens mee hebben. Voor mij is het in ieder geval mijn levensmotto. Heb hoop en vertrouwen, en alles komt zoals het moet, en dan is het ook goed. Het grappige is, dat als we het nog even hebben over welke keuken Karin dan zou willen, en ik vertel dat ze eigenlijk het liefst een streepje wil, maar dat ze dat hier niet hebben, Anja vrolijk roept: jawel, die hebben we net nieuw! We kijken even, en ja, een verticaal streepje. Dat zal Karin fijn vinden! Als we nu voor de Keukenstunter kiezen kan Karin ook krijgen wat ze graag wil. Daar heb je het weer: keep hope, en dingen vallen vanzelf op hun plekje.
Maar het is nu tijd dat we echt een keuze gaan maken. Zoals ik al zeg, we hebben er drie over. Korevaar, met een prachtige houten perzikkleurige keuken met alle tierelantijntjes die ik wil, maar wel boven onze begroting. De Keukenstunter, met een prima prijs, en een kleur die ik erg mooi vind. Maar niet met die leuke onderdekast plankjes. Natuurlijk kan Jan als hij straks met de VUT gaat die plankjes nog wel zelf maken, zo moeilijk is dat niet, en omdat het gelakte frontjes zijn kunnen we ze dan in de zelfde kleur verven. Dan hou je alleen wat verschil tussen gespoten en gelakt, maar dat valt waarschijnlijk niet zo erg op. En een beetje geld overhouden voor andere dingen is ook belangrijk. Of Grando, waar ik nog wat twijfel aan de kleur, en waar de prijs toch ook nog weer hoger gaat worden, maar waar we wel een mooi lamp krijgen. Maar goed, toen we ooit in Tjechie op vakantie waren hebben we dat soort lampen wel eens gezien, misschien vinden we er nog wel eens een. Want de lamp is wel leuk, maar als de keuken niet helemaal naar onze zin is, is dat natuurlijk niet de juiste basis om te beslissen. Heeft iemand niet zo'n lamp voor ons te koop?
november 2007 Eindelijk besloten ! Na lang wikken en wegen hebben we eindelijk besloten. Met Karin samen ging ik naar de Keukenstunter en daar hebben we alles voor haar keuken in orde gemaakt. Alleen de kleur was nog even een vraag. Karin wilde graag een duifblauwe of zachtgroene keuken, ze nam een paar staaltjes mee, maar dat bleek Floris niets te vinden. Dus moest hij nog een keer mee naar de winkel, en uiteindelijk is het een rode keuken geworden. Met het streepje dat ze graag wilden, een blad dat er mooi bij past, en een leuke moderne knop. De indeling ook helemaal naar hun zin, met lekker veel gemakkelijke laden en uiteindelijk (toch ook heel belangrijk) een prijs die binnen de begroting blijft. Voor onze keuken was het nog wat lastiger. We hebben er zelfs nog over gedacht om hem helemaal te laten timmeren, maar dat bleek veel te duur te worden. Maar daarvoor had ik hem wel helemaal ingetekend hoe ik het precies wilde hebben. En dat was maar goed ook, want Allure wilde de technische tekeningen hebben. Voor Karin's keuken heeft Kelly die gemaakt, en voor onze keuken heb ik mijn tekeningen maar gebruikt, en daarop precies aangegeven waar de aansluitingen moesten komen. Kelly heeft hem nog wel even nagekeken, want ik zou zo maar wat kunnen vergeten! We hadden inmiddels eigenlijk al wel besloten dat we onze keuken ook bij de Keukenstunter gingen kopen. Want het voelde gewoon goed bij Kelly en Anja. Hoe besluiteloos wij ook waren, en hoe vaak ik ook langs kwam, nog eens vragen, nog eens kijken, nog eens tekenen. We werden altijd warm ontvangen en geen moeite was te veel. En besluiteloos waren we. Kelly had speciaal voor ons twee deurtjes besteld in het toogmodelletje en de kleuren die we bedacht hadden. En die stonden thuis in de woonkamer, zodat we er steeds even naar konden kijken. En langzaam drong tot ons door: het toogmodelletje was toch niet helemaal wat we wilden. Was misschien toch een vierkant kader dan niet beter? En de kleuren? Ik vond de cotta mooi, en Jan de rode. Op een gegeven moment heb ik twee potten verf gekocht en heb een kastje wat we al jaren hebben staan geverfd in de twee kleuren waar we over twijfelden. Want van zo'n klein staaltje is het moeilijk kiezen. De bovenkant in cotta en de onderkant in de rodere kleur. En tja, ik vind de cotta nog steeds mooi, maar Jan helemaal niet. En het rood past gewoon niet bij onze meubels.
Nou, en als het dus beide niet goed is, dan moet je gewoon iets heel anders nemen. Ik keek mijn kamer nog eens rond, wat voor kleur past er nou bij onze meubels en vinden we mooi? Nu heb ik in de kamer een aardewerken olifant staan met mooie kleuren, o.a. een warme kleur groen. En die kleur groen staat goed bij onze meubels. En groene keukens hebben we in keukenwinkels ook wel zien staan, en is een hele mooie kleur voor een warme landelijke keuken. Wat de stijl moet worden die we willen. Ik bel nog eens naar de Keukenstunter en krijg de folder die ik met de verhuizing kwijt was nog eens opgestuurd. Daar vinden we een mooi kaderdeurtje. En als we dan die mosgroene nemen? Ik bel weer op, en Anja vertelt me dat ze zo'n deurtje precies heeft staan. Ik mag hem wel even halen, om te bekijken of het staat. En ja hoor, dat is hem. Eindelijk, daar zijn we uit. Samen met Kelly lopen we de indeling nog eens precies na, zodat alles helemaal naar onze zin is. Het enige is de kleur van het werkblad, daar moeten Jan en ik nog eens over bakkelijen. Ik houd wel van het motiefje van een soort nep-bakeliet. Gezellig en ouderwets aandoend. Terwijl Jan dan bang is dat het te druk wordt, en liever voor een rustiger creme tint gaat. Maar goed, daar komen we nog wel uit, we mogen dat tot 6 weken voor de levering nog veranderen. De prijs is ook binnen de begroting gebleven, dus is het goed zo, en we tekenen de offerte. Dat kan van ons lijstje van te regelen zaken afgestreept worden! Alleen niet vergeten dat we nog een ander blad moeten kiezen en doorgeven aan Kelly! Dit is de keus, en wie er een mening over heeft mag het ons zeggen!
mei 2008, toch nog wat veranderd! Want toen we de kleuren van de vloer hadden uitgezocht, en het staaltje van de vloer bij de staaltjes van de keuken neerlegden, bleek het groen toch geen echt mooie combinatie. Het werd te onrustig. En toen hebben we toch voor de cotta kleur gekozen. Gelukkig konden we nog tot 6 weken voor levering veranderen. Juli 2008: de keukens geplaatst. En het zijn plaatjes van keukens geworden. Karin's keuken boven is direct helemaal af. Beneden moeten we nog tegeltjes aanbrengen. Maar dat komt nog wel, eerst moet Jan onder langs de kastjes nog de kopjesrekjes plaatsen, want anders zitten de tegeltjes straks in de weg. En ook de koof van de afzuigkap moet nog getegeld worden, en het verlaagde plafond moet nog. Maar er zijn eerst andere prioriteiten, dus dat wacht nog maar even. En het kookt net zo lekker hoor, of dat plafond er nou wel of niet in zit. Het is een fijne keuken! P.S. Voor de foto's kun je kijken bij de fotogalerij. |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
